Hij draagt een kruisje om zijn nek, hij heeft de Russisch-Orthodoxe Kerk achter zich staan, en wil de verhoudingen in de regio terugbrengen tot zoals die ongeveer waren voor het communistische tijdperk.
Drieëneenhalfduizend jaar geleden, zo vertelt het verhaal, leden de nakomelingen van Jakob en Jozef op een onmenselijke manier onder de tirannie van een farao. Door niets of niemand liet hij zich vermurwen. Toen de eerste tekenen zich aandienden die hem op een ander spoor moesten zetten, verhardde hij zijn hart, zo staat te lezen in Exodus 8 en 9.
Maar toen de plagen niet ophielden, was er op enig moment een point of no return gepasseerd in de ogen van de Allerhoogste. Vanaf de zesde plaag is het God zelf die hem hardnekkig maakt en houdt; zie Exodus 9: 13 en volgende.
Het harde hart van Poetin – ik kan bijna niet geloven, dat het God zelf is, die daar de hand in heeft, zoals indertijd bij de farao. Het is zijn eigen hardigheid.
Hoe we daar mee om moeten gaan, zeker ook na het uitbreken van de oorlog, is een nogal lastige vraag. Natuurlijk moeten we ons bekommeren om de slachtoffers van Poetin en de oorlog. Daarom moeten we alles op alles zetten om het leed te verzachten. En we moeten ons openstellen voor de opvang van oorlogsvluchtelingen.
Vervolgens moeten we alles doen om Russische invloeden uit onze samenleving te verwijderen, met als doel niet meer afhankelijk te zijn van Poetin en zijn trawanten. Fijn, dat ook de Zuidas-advocaten hun Russische cliënten gaan weren.
Politiek gesproken moeten de ambassadeurs en hun personeel terug naar eigen land (zowel van Nederlandse als van Russische zijde), waarbij de mogelijkheid om toch met elkaar in gesprek te komen altijd open gehouden moet worden. In militaire zin moet bekeken worden in hoeverre Oekraïne gesteund kan worden, en andere bedreigingen (Hongarije, Polen, Baltische staten) afgewend kunnen worden.
Maar hoe goed dit alles ook is, het is nogal passief. Noodzakelijk, maar we kunnen het vanuit onze door Russisch gas verwarmde huizen achter ons bureau aardig regelen en in de gaten houden.
De vraag is, of daarmee het harde hart van Poetin getroffen wordt. En het is de vraag hoeveel onschuldige Russen er gaan lijden onder al die economische sancties. Met de oligarchen en oliebaronnen hoeft niemand medelijden te hebben. Maar hoe het precies met de Moskouse moeder gaat die voor haar gezin moet zorgen – ik heb geen idee, maar die wordt er in ieder geval niet beter van. En daarmee kan in Rusland de aversie tegen Poetin toenemen, maar ook die tegen ‘het Westen’. Hebben we daar iets aan?
Ik weet niet of ik het zelf zou durven, en ik weet niet of ik het zou kunnen organiseren. Maar wat zou er gebeuren, als er vanuit alle Europese landen een golfstroom opgang komt van ongewapende mensen die dag in dag uit bijvoorbeeld rond de stad of de stadskern van Kyiv (Oekraïense spelling) lopen? Of die elke dag een gebedsdienst houden in de kerken van de grote steden van Oekraïne, en met kaarsen in de hand de Russische soldaten tot stilstand brengen?
Misschien zijn er routes of mogelijkheden om tot Moskou door te dringen, met geweldloze optochten, karavanen, massa’s mensen.
Het lijkt mij, dat het harde hart van Poetin niet door wapengekletter en bedreigingen zachter zal worden. Financiële en economische sancties zijn allemaal redenen om zich in het nauw gedreven te voelen, en vandaaruit rare sprongen te doen.
Zijn er misschien nationale of internationale vredesbewegingen, die hier iets mee kunnen, of is dit idee net zo stupide als de inval door Poetin?
In duizenden kerken, moskeeën en synagoges zal dit weekend weer gebeden, gesmeekt worden om vrede.En ook dat moet, en dat moet door blijven gaan. En onze goede God zal die gebeden ongetwijfeld horen, maar als Poetin zijn hart blijft verharden, zal hij er niets van merken.
Laten we hopen en bidden dat het niet zo ver komt, dat God zelf het hart van Poetin zal verharden, en dat er daardoor nog ergere dingen kunnen gaan gebeuren. Laten we hopen en bidden dat dát point of no return nooit gepasseerd wordt.
En hoe raar het ook klinkt, laten we voor Poetin bidden. Als er iemand is die onze gebeden heel hard nodig heeft, dan is hij het wel. Bidden om inzicht, om menselijkheid, om nederigheid bij de man die ons allemaal in zijn macht lijkt te hebben.
Kaarsen voor Poetin – te gek voor woorden?
2 reacties
ik begrijp je overwegingen. maar ik ben er niet aan toe. bovendien lijkt me ongewapend rondlopen op de locaties die jij noemt absoluut niet haalbaar. Of is dit kleingeloof?
Auteur
Ja, nou ja, precies. In Dresden werkte het. 1989. Het wekelijks, later dagelijks stille protest met kaarsen blijkt uiteindelijk de inzet geweest te zijn tot de val van de Muur.